অপৈণত..🦋

'বৰ্ণমে মেছেজ দিছে'  নন মেজৰৰ ক্লাছৰ বাবে পি.জি বিল্ডিংৰ ওছৰত ৰৈ থকা সমীক্ষাই খামুচি ধৰিলে তনয়াৰ হাতখন।    : কি দিছে ? তনয়াই চচমাযোৰ ঠিক কৰি সুধিলে। " ক্লাছত কিয় চাই থাকা এনেকৈ। লাজ লাগে মোৰ " সমীক্ষাৰ মেছেঞ্জাৰৰ কোঠালিত সেয়া আবতৰীয়া বাসন্তী মায়া। ' নাইটো...কেতিয়া চালো মই তোমালৈ ? '  সমীক্ষাই মিছা মাতিলে।  সেয়া তাই জানে..জানে বৰ্ণমেও। : অহ..মোৰেই ভুল হল তেন্তে । বৰ্ণমৰ দ্ৰুত প্ৰতু‍‍ক্তৰ ।  :হম ! সমীক্ষাৰ চমু উত্তৰ । আজি পলিটিকেল ছায়েন্সৰ ক্লাছত অলপো মন বহা নাই তাই। দূৰ অতীতৰ ধূসৰ প্ৰতিচ্ছৱি কিছুমান পাৰ হৈ যায় তাইৰ মানসপটেৰে।  সন্ধিয়া চাহ খাবলৈ বহি তাই মাক আৰু পঞ্চীক বৰ্ণমে মেছেজ দিয়াৰ কথা কয়। পঞ্চীয়ে ফোনটো লিৰিকি বিদাৰি পঢ়ি আছে মেছেজবোৰ। জটিলতাবিহীন জীৱন সিহতৰ.. মনৰ কথাবোৰ ভগাই লৈ সকলোৱে পাই এক সৰগী সুখ।  মনৰ মাজতে সমীক্ষাৰ আক্ষেপ.. আৰু এটা মেছেজটো দিব পাৰে সি। ঠিক তেনেতে ফোনটো ভাইব্ৰেট হৈ মেছেঞ্জাৰত সোমালহি বৰ্ণমৰ আন এটি বাৰ্তা। : ক্লাছত বেছিকৈ ঠাণ্ডা লাগে নেকি তোমাৰ ? : কিয় ?  : ইমান ঠাণ্ডা লাগে যদি ছুৱেটাৰ এটা লৈ আহিবা লগত। ' ইস্... তোমাৰহ...

শাওঁনমহীয়া বৰষুণ জাকে তিয়াই নিয়ে চহৰখন। জেবি কলেজৰ সুবিশাল কেম্পাচত সমীক্ষাহতৰ প্ৰথম জাক বৰষুণ। বৰপাত্ৰ কুটীৰ , অডিটৰিয়াম অথবা আৰ চি চি বিল্ডিংৰ সন্মুখত নানাৰঙী ছাতিৰ ভীৰ। দেৱদাৰুৰ ফাকেৰে চিপ চিপকৈ বৰষুণ সৰিছে কবিতা এটি হৈ।  ক্ৰমে তীব্ৰতৰ হৈ অহা বৰষুণজাক 303 নং কোঠাৰ বেলকণিৰ পৰা বৰ উপভোগ‍্য হৈছে। : অই শৰ্মিলা ?? তেনেতে কোনোবাই কাষতে ৰৈ মাতিলে তাইক। চাটকৈ অহা বিজুলী ঢেৰেকনিটোৱে যেন খুন্দিয়াই গল সমীক্ষাৰ হিয়াখন। এই নামেৰেটো তাইক বৰ্ণমেহে জোকাইছিল তাহানিতে... তাইৰ শৰ্মা উপাধিটো অলপ দীঘলীয়া কৈ শৰ্মিলা কৰি পেলাইছিল সি। তৎক্ষণাৎ কাষলৈ চালে তাই। : আৰে দৰ্পন তই? ভালনে তোৰ ? নৱম শ্ৰেণীত থাকোতে একেলগে টিউচন লোৱা দৰ্পন ৰৈ আছে ওচৰতে। সি মনত ৰাখিছে শৰ্মিলা নামটো। : ভাল ভাল । ফিলচফীত লৈছ' ন তই ? মই অসমীয়াত ললো। দৰ্পনৰ প্ৰশ্নত তাই মুৰ দুপিয়াই সন্মতি জনালে। তাৰ সৈতে দুই এটা কথা পতাৰ পাছত সমীক্ষাই লাহেকৈ কলে । : জাননে বৰ্ণমেও ফিল'চফী ত লৈছে ?  তাইৰ কথাষাৰৰ পাছতে দুয়োৰে মাজত পাৰ হৈ গ'ল দুটি উশাহৰ নীৰৱতা। : হয় নেকি ?  দৰ্পনৰ উত্তৰৰ জথৰতাই প্ৰকাশ কৰিলে বৰ্ণমকেন্দ্ৰীক আলোচনা সম্বন্ধে তাৰ আগ্ৰ...

মেজৰৰ দুটা ক্লাছ , অসমীয়া , ইংৰাজী আৰু নন মেজৰৰ ক্লাছবোৰৰ অন্তত ভাগৰুৱা সমীক্ষাৰ ঘৰ পাওতে প্ৰায় তিনি বাজি যায়। একেসময়তে ঘৰ পায়হি পঞ্চী।পঞ্চী বৰ্তমান যোৰহাট আইন মহাবিদ্যালয়ৰ তৃতীয় ষান্মাসিকৰ ছাত্ৰী। দুয়োকে ভাত বাঢ়ি দি ডাইনিং টেবুলত বঢ়ি লয় মাকো। : বৰ্ণমে তোক কলেজত মাতিছে নাই ?  মাকৰ প্ৰশ্নত ভাত খোৱাৰ পৰা মুৰ তুলি চাই সমীক্ষাই। : নাই মতা ।  সমীক্ষাৰ উত্তৰত লিপিট খাই ৰয় এমুঠি অভিমান।    : সি চাগে এতিয়ালৈকে তোৰ চেহেৰাই পাহৰিলে। পঞ্চিয়ে বেঙেনা ফ্ৰাই এপিচ মুখত ভৰাই কয়। চিৰিংকৈ যায় সমীক্ষাৰ বুকুখন। ভাত খাই উঠি আইনাৰ সন্মুখত নিজকে চাই থাকে বহুপৰ। ইমান সলনি হল নে সমীক্ষা বিগত চাৰিটা বছৰত। বৰ্ণমে চিনিব নোৱাৰাকৈ!                "আমার পরান যাহা চায় তুমি তাই, তুমি তাই .. তোমা ছাড়া আর এ জগতে মোর কেহ নাই, কিছু নাই  আমার পরান যাহা চায়। " ফোনতোত ৰিপিট ম'ড ত ৰবীন্দ্ৰনাথ ঠাকুৰৰ প্ৰিয় গীতটি লগাই নিজৰ কোঠাৰ খিৰীকিৰ কাষত বহি থাকে সমীক্ষা। তেনেতে ফোনটো ভাইব্ৰেট হৈ তাইলৈ WhatsApp ত এটি বাৰ্তা আহে। : হাই ! কি কৰিছা ?  অচিনাকি নাম্বাৰ...ডি.পি খ...

অলপ পাছতে হুৰমূৰকৈ সোমাই আহিল বিভাগীয় অগ্ৰজ সকল। অলপ হলেও ভয় লাগিছে সকলোৰে।কি সুধিব ছাগে দাদা বা সকলে ?? মনতে ভাবিলে সমীক্ষাই। অৱশ্যে ছিনিয়ৰ সকলৰ ব‍্যৱহাৰ কথাবোৰে মূহুৰ্ততে আতৰাই দিলে সিহতৰ মনৰ শংশয় । সচাই ব‍্যতিক্ৰম জে বি কলেজ আৰু জেবিয়ান সকল। প্ৰথম চিনাকিতে ইমান আপোন ।  কলেজ গেটৰ সমুখত লিখি থোৱা " Anti Ragging Area " বাক‍্যশাৰীৰ মৰ্মাথ বুজিলে সমীক্ষাই।  সিহতৰ নাম আৰু হবি সম্বন্ধে সুধিছে মাথো দাদা বা সতে। কোনোৱাই ছবি আকে, আন কোনোবাই গান গাই, অভিনয় কৰে অথবা কবিতা লিখে। মুঠতে প্ৰতিখন বেঞ্চতে বহি আছে এমুঠিমান সম্ভাৱনা। সেই সম্ভাৱনাৰে পথদ্ৰষ্ঠা হব জে বি কলেজ অনাগত তিনিটা বৰ্ষলৈ।  : তোমাৰ নামতো ? দীঘল চুলিৰ বা এজনীয়ে সুধিলে সমীক্ষাক ।    : সমীক্ষা শৰ্মা । নমস্কাৰ জনাই কলে তাই    : কি কৰি ভাল পোৱা তুমি ?    : উপন্যাস পঢ়ো। কেতিয়াবা কবিতা আবৃত্তিও কৰো।    " তেন্তে আমি তোমাৰ মুখেৰে কবিতা এটিয়ে শুণো " ছিনিয়ৰ সকলে সমস্বৰে কলে।              "মোৰ বন্ধ কোঠাৰ তুমি              ...

সেইদিনা আবেগিকভাবে বিধস্ত হৈ ঘৰলৈ উভতিল সমীক্ষা। মাকে বাটেৰে যোৱা আইচক্ৰীমৱালা ৰ পৰা তাইৰ বাবে লৈ থোৱা আইচক্ৰীমটো ফ্ৰীজৰ পৰা উলিয়াই দিলে। নাই..আজি এই আইচক্ৰীমৰ সোৱাদ মুঠেও ভাল লগা নাই সমীক্ষাৰ। মাক দেউতাকৰ অত‍্যাধিক আদৰত ডাঙৰ হৈছে ঘৰখনৰ দুয়োজনী ছোৱালী। চাকৰিসুত্ৰে দেউতাক দুৰত থাকে..সেয়ে মাক আৰু বায়েক তাইৰ অভিভাৱকৰ লগতে বন্ধুও। এই চহৰখন , মানুহবোৰ , ঘৰখন সমীক্ষাৰ বৰ প্ৰিয়। হয়তো সেইবাবেই বহুতৰে উপদেশ উপেক্ষা কৰি যোৰহাটতে পঢ়াৰ সিদ্ধান্ত লৈছিল তাই। : জেবি কলেজত আৰু নপঢ়ো বুলি ভাবিছো। সমীক্ষাই সৰুকৈ কলে। :কিয় ? মাক আৰু বায়েকে আচৰিত হৈ সুধিলে। :বৰ্ণমেও জেবি ত এডমিছন লৈছে। তাৰ সতে একেলগে পঢ়াৰ ইচ্ছা নাই মোৰ। : একো নাই দে। পঢ়িছে পঢ়ক। মাকৰ সাধাৰণ প্ৰতিক্ৰিয়া। :হয়তো..! কোনো কাৰণ জানো ইমান ডাঙৰ হব পাৰে যি তোৰ প্ৰিয় কলেজখনত প্ৰিয় ছাবজেক্টতো পঢ়াত বাধা দিব পাৰিব ?? পঞ্চীয়ে কলে। তাইৰ কথাষাৰে সমীক্ষাক সোৱৰাই দিলে তাহানিৰ পৰায়ে মনত পুহি ৰখা হেপাঁহটিৰ কথা - জেবিয়ান হোৱাৰ। : পৰিস্থিতিৰ পৰা পলোৱাৰ প্ৰয়োজন নাই । সন্মুখীন হ' । মাকে পুণৰ কলে। দুয়োৰে কথাই সাহস দিলে সমীক্ষাক। নিছেই সাধাৰণ কথা এটি যেন অসাধাৰণ...

প্ৰথম ক্লাছৰ বেলটো পৰাৰ পাছতে কেইবাজনী ছোৱালী আহিল সমীক্ষাৰ কাষলৈ। : তুমিয়ে HS ত 90% পোৱা ছোৱালীজনী ন? : ইমান ভাল পাৰচেণ্টছ পায়ো যোৰহাটতে থাকিলা যে? প্ৰথম প্ৰশ্নটোৰ উত্তৰ দিবলৈ নৌপাওঁতেই আন এটা প্ৰশ্নই জুমুৰি ধৰিলে তাইক। অসহজ লাগিল সমীক্ষাৰ।  : তোমালোকে কেনেকৈ জানিলা ? যেনেতেনে সুধিলে সমীক্ষাই। : মেৰিট লিস্টত দেখিলো। চুলিদীঘল মৰমলগা ছোৱালী এজনীয়ে কলে। সেই সময়তে শ্ৰেণীকোঠালৈ সোমাই আহিল সাংঘাতিক মৰমলগা দীৰ্ঘদেহী বাইদেউ এগৰাকী..পঞ্চীৰ মুখত সমীক্ষাই শুণিছিল সেয়া দৰ্শন বিভাগৰ লগতে সমগ্ৰ কলেজখনৰে সবাতোকৈ ধুনীয়া অধ‍্যাপিকা -- শিৱানী বাইদেউ। : মই  তোমালোকক বুদ্ধ দৰ্শন পঢ়াম। নিজৰ পৰিচয় দিয়াৰ পাছত এটি হাঁহিৰে সৈতে বাইদেৱে কলে। দৰ্শনৰ সাম‍্যক জ্ঞানৰ ভিতৰত বৌদ্ধ দৰ্শনে বাৰুকৈয়ে আকৰ্ষণ কৰে সমীক্ষাক । জাগতিক নৈৰাশ‍্যৰ মাজত আশাৰ সঞ্চাৰ কৰা তথাগতৰ বাণীৰে পৰিপূৰ্ণ বৌদ্ধ দৰ্শনৰ সাৱলীল বৰ্ণনা দিলে শিৱানী বাইদেৱে। তেওঁৰ কথাবোৰ বহুসময় পাকঘুৰণি খাই ঘুৰি ফুৰিল সমীক্ষাৰ মন মগজুত। "" মানৱ জীৱন নিৰৱিচ্ছিন্ন দুখেৰে পৰিপূৰ্ণ..সৰ্বং দুঃখম""                   ...

জেবিয়ান..🦋  (খণ্ড ১) (যোৰহাট চহৰৰ প্ৰাণকেন্দ্ৰ স্বৰূপ জগন্নাথ বৰুৱা মহাবিদ্যালয়ৰ তিনিটা বৰ্ষৰ আলম লৈ গোটচেৰেক জেবিয়ানৰ জীয়া কাহিনীৰে আৰম্ভ কৰিছো জীৱনৰ প্ৰথমখন উপন্যাস... অপৈণত হাতৰ প্ৰয়াস) ন - কইনাৰ খাৰুৰ ৰুণজুন ধ্বনিৰ দৰে নামি আহিল বৰষুণজাক। চেচা টোপালবোৰৰ পৰশ পাই টাবত হালিজালি থকা ভিন্নৰঙী ৰেইন লিলি বোৰৰ মনত যেন এক অনামী শিহৰণ।  সমীক্ষা তেতিয়া আইনাৰ সমুখত সঘন আত্মনিৰীক্ষণত ব‍্যস্ত।  " ছেহ্..আজি নাযাওঁ নেকি বাৰু?" নিজকে প্ৰশ্ন কৰিলে সমীক্ষাই । আজি তাইৰ স্নাতক জীৱনৰ প্ৰথম দিন...  মনত এক সংমিশ্ৰিত অনুভৱ ।  অলপ শংকা..অলপ উচাহ্ । কিন্তু ইউনিফৰ্ম আনোতে লৰালৰিকৈ বগা দুপাট্টাখন দোকানতে থাকি অহাত আউল লাগিল সকলোতে। কিদৰে যাব তাই এতিয়া। মাকে পুৱাৰে পৰা ৱাৰ্ডৰৱ খুছৰি আছে, কেনেবাকৈ বায়েকৰ দুপাট্টাখন বিছাৰি পাই নেকি ! তড়াৎ গতিত আগুৱাই গৈছে ঘড়ীৰ টিক টিক‌। বৰ্দ্ধিত হৈছে বৰষুণৰ ধ্বনি।।  খিৰিকীৰ ফাকেৰেই সমীক্ষাই প্ৰসাৰিত কৰিলে দুহাত। তাইৰ হাতত পৰিল বৃষ্টিকণাৰ শীতল এচাকণি..! কোনে জানো কৈছিল.. ' আবতৰীয়া বৰষুণে সাচতীয়া সপোন সাৰ্থক কৰে' : তোমাক যদি পুণৰ এবাৰ লগ   পা...